Fantastyczna kobieta (Una mujer fantástica, 2017) była jednym z większych wydarzeń tegorocznego Berlinale. Mocny, poruszający i oryginalny film Sebastiana Lelio szybko wyrósł na miarę jednego z festiwalowych faworytów. W kuluarach szeptano, że grająca główną rolę Daniela Vega ma szansę zgarnąć nagrodę dla najlepszej aktorki. Byłby to nie tylko triumf chilijskiego kina, komplement dla reżysera czy uznanie talentu debiutującej w tak znaczącej filmowej roli Vegi. Byłaby to pierwsza nagroda aktorska dla transseksualnej artystki.

Choć w Berlinie Vega nagrody aktorskiej nie dostała, film wyjechał z naręczem nagród: Jury ekumenicznego, Nagrodą Teddy i Srebrnym Niedźwiedziem za najlepszy scenariusz. Po nagrodach w San Sebastián i fantastycznym przyjęciu na festiwalu w Toronto, gdzie Vegę uznano za jedno z objawień, coraz więcej popularnych i opiniotwórczych amerykańskich stron zastanawia się, czy zostanie ona pierwszą trans-aktorką nominowaną do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Pytanie nie brzmi „czy powinna” – to jest jasne. Tylko, czy w jedynie pozornie postępowych Stanach Zjednoczonych to możliwe?

W Fantastycznej kobiecie Vega zachwyca nie tylko grą, ale i głosem. Słychać ją zarówno w arii Sposa son disprezzata Giacomellego, jak i w utworze Arethy Franklin (You Make Me Feel Like) A Natural Woman. Prywatnie ultra kobieca, starannie umalowana, ubrana w stylu retro „Vega jest w centrum niemal każdego ujęcia. Zbliżenia podkreślają jej błyskotliwość (...) jest jak słodsza, delikatniejsza wersja Tracey Emin” – zachwycał się jej rolą recenzent The Guardian, Ryan Gilby. Podobnego zdania jest sam twórca, dla którego jego własny film, jak przyznaje w licznych wywiadach, jest zarówno celebracją, jak i obserwacją głównej bohaterki: Mariny Vidal: „Co widzą widzowie, gdy patrzą na Marinę? Kobietę, mężczyznę, czy ich sumę? Widzą ludzką istotę, która na ich oczach nieustannie się zmienia, która płynie, wibruje i modyfikuje siebie. To, co widzą, nie jest dokładnie tym, co widzą. To sprawia, że Marina staje się wirem, który absorbuje fantazje i pragnienia widza, zaprasza do odkrywania granic ich empatii” – komentuje reżyser.

Film otwierają ujęcia wodospadu Iguazú – wspólna wycieczka do tego cudu natury ma być prezentem Orlanda (Francisco Reyes) dla znacznie od niego młodszej partnerki Mariny (Daniela Vega). Pretekstem są jej urodziny, które para spędza w Santiago na romantycznej kolacji i tańcach. Po powrocie do mieszkania mężczyzna nieoczekiwanie słabnie. Marina zabiera go do szpitala, gdzie musi skonfrontować się z rodziną Orlanda, a także z wrogo nastawioną służbą zdrowia i policją. Wskutek tragicznych wydarzeń musi zawalczyć o prawo do swojego uczucia, godności, a nawet przeżywania żałoby.

Sebastián Lelio (ur. 1974), chilijski reżyser i scenarzysta, członek Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej. Jego pełnometrażowy debiut – Święta rodzina (La Sagrada familia, 2005) – swoją premierę miał na festiwalu filmowym w San Sebastian, a potem wyświetlany był na wielu festiwalach na całym świecie, przynosząc reżyserowi nagrody i uznanie. W 2006 roku film otrzymał m.in. nagrodę publiczności na festiwalu Era Nowe Horyzonty. Scenariusz kolejnego obrazu, Narodzenie (Navidad, 2009), Lelio napisał dzięki stypendium festiwalu filmowego w Cannes, a jego premiera miała miejsce w sekcji Quinzaine des Réalisateurs canneńskiej imprezy. W 2011 na festiwalu w Locarno odbyła się premiera Roku tygrysa (El Año del tigre, 2011). W tym czasie Lelio otrzymał stypendium fundacji Guggenheima oraz wsparcie DAAD Berliner Künstlerprogramm.

Czwartym filmem reżysera była Gloria (2013), nagrodzona Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie za najlepszą rolę kobiecą w 2013 roku. Film ten był reprezentantem Chile w walce o Oscara i o nagrody Goi. The National Board of Review, działająca od ponad 100 lat organizacja non-profit, która skupia specjalistów z branży filmowej, uznała Glorię za jeden z pięciu najlepszych filmów roku. Otrzymał on też nominację do Independent Spirit Award w kategorii najlepszy film zagraniczny.

Fantastyczna kobieta jest jego piątym filmem pełnometrażowym. Obecnie Lelio kończy pracę nad swoim nowym filmem, Disobedience (2017), pierwszym anglojęzycznym w jego karierze. W rolach głównych wystąpią Rachel McAdams i Alessandro Nivola.

Tak więc Fantastyczna kobieta Sebastiána Lelio zyskuje w przededniu otwarcia kolejnego weekendu premier status filmu tygodnia, a sam film zostanie wkrótce przepuszczony przez recenzenckie sito Synekdochy, Nowy Sącz. A na koniec, w „gif-owym” skrócie, zestawienie wszystkich nowości wchodzących do repertuaru sądeckich kin.       

To tyle na dzisiaj, recenzja filmu już wkrótce, do zobaczenie w następnym odcinku, a jutro... idziemy do kina.

Szczegółowe informacje na temat pozostałych premier tygodnia, jak również aktualnego repertuaru znajdziecie na stronach internetowych sądeckich kin: kino-sokol.pl, helios.pl, kino.ckkrynica.pl i ldk.limanowa.pl. Natomiast więcej filmów bezwzględnie na synekdochanowysacz.blogspot.com, facebook.com/StowarzyszenieDlaMiasta i sadeczanin.info.

(oprac. Bartosz Szarek, materiały dystrybutora)
Fot.: kadr z filmu

***

Bartosz Szarek, rocznik 1986. Z wykształcenia filolog, tłumacz, absolwent Wyższej Szkoły Lingwistycznej w Częstochowie na kierunku filologia angielska, specjalność lingwistyka stosowana. Z zawodu nauczyciel języka angielskiego w Prywatnym Technikum Zawodowym w Nowym Sączu. Po godzinach publicysta, recenzent i krytyk filmowy, korespondent festiwalowy, redaktor bloga „Synekdocha, Nowy Sącz”, współredaktor facebookowego fanpage'a Stowarzyszenia „Dla Miasta” i bloger portalu Sadeczanin.info (cykl „Szarek o filmach”). Od niedawna również autor coczwartkowego cyklu wideo zapowiadającego premiery kinowe tygodnia „Jutro idziemy do kina”. Publikuje w społecznościach blogowych „Stacja Kino” i „Filmy godne polecenia”, serwisie Film.org.pl, agregatorach recenzji filmowych Mediakrytyk i FilmKrytyk, oraz za granicą: brytyjskie MQM (Movie Quotes and More) i IMDb (Internet Movie Database), a działalność publicystyczna nie ogranicza się wyłącznie do tematów filmowych i okołofilmowych. Wspólnie z prezesem Stowarzyszenia „Dla Miasta” Tomaszem Michałowskim wspierają młodych, utalentowanych artystów, których twórczość, poprzez format mediów społecznościowych, prezentowana jest szerszej publiczności.