"Honolulu było dla tych lepszych"

Honolulu!!! To słowo oznaczało kiedyś dla mnie ocean tego, co jest niemożliwe i nigdy się nie zdarzy. Honolulu brzmiało jak symbol tego, co jest i zawsze będzie niedostępne dla kogoś takiego jak ja. To było w czasach kiedy czułam się brzydka, mniej ważna, odtrącana i nie umiałam znaleźć swojego miejsca. Wiedziałam, że lepszy świat jest dla lepszych ludzi. Świat luksusowych jachtów, jasnych, ładnych ubrań, egzotycznych podróży i spełniania marzeń. Ja miałam wtedy wrażenie, że muszę się trzymać rzeczywistości pazurami, żeby nie spaść w ciemną otchłań, gdzie nikt mnie nigdy nie znajdzie i nie ocali.

Honolulu było dla tych lepszych. Część mojego serca uwierzyła, że ja do nich nie należę. Aż do czasu. Do dnia, kiedy sama sobie dałam prawo do szczęścia.
Honolulu znaczy „cicha przystań, spokojny port, ukryta zatoka”. Z całą pewnością kiedyś tak było. Do czasu kiedy przybyło tu dziesięć milionów turystów rocznie. Zakręciło mi się w głowie. Ruch, samochody, zapach spalin, szare milczenie betonu i setki ludzi wędrujących we wszystkie strony. Jak bardzo było tu inaczej od spokojnej wyspy Molokai!

Jechaliśmy szeroką ulicą o nazwie Ala Moana Boulevard, czyli Bulwarem Drogi Oceanu. Wieżowce wspinały się chciwie w stronę nieba. Błyszczały w słońcu złote tablice i szyby. Ogromne białe budynki stały ciasno obok siebie, żeby zmieścić ich jak najwięcej. Hotele, restauracje, sklepy. Hotele, restauracje, sklepy. Stacja benzynowa. Hotele, restauracje, sklepy. Raj dla turystów.

A więc jestem w Honolulu na wsypie Oahu! Czas wyruszyć na poszukiwanie legendarnej plaży Waikiki!

Beata Pawlikowska, fragment książki „Blondynka na Hawajach”, więcej fragmentów do przeczytania i posłuchania: https://beatapawlikowska.com/blondynka-na-hawajach-2/

Dziękujemy wydawnictwu Edipresse Kolekcje za udostępnienie cytowanych fragmentów