Wyznania przedsiębiorcy pogrzebowego - jak praca ze śmiercią uratowała mi życie

[...] W zakładzie pogrzebowym Brownów ciała były dużo widoczniejsze, bo dziadek i babcia Brownowie urządzili przestrzeń mieszkalną na parterze. Ich jadalnia oraz salon pełniły różne funkcje.

Przestawiając krzesła, przemieniało się je z sal przeznaczonych dla śmierci i żałoby w pomieszczenia dla rodziny i do świątecznych celebracji. W jednej godzinie pokój ten mogły wypełniać łzy, a już w następnej – dziecięce śmiechy i zapach pysznego babcinego jedzenia. To, że w dzieciństwie nieustannie towarzyszyła mi śmierć, brzmi dziwnie i może trochę strasznie, ale fakt jej istnienia stanowił normalną część mojego życia i początkowo bezboleśnie komponował się z moim chłopięcym światopoglądem.

Kaplica domu pogrzebowego przylegała do rodzinnego salonu, co pozwalało nam dosłownie przeskakiwać ze strefy życia do strefy martwych ludzi. Mimo że pokój gościnny oddzielała od kaplicy tylko cienka ściana, za każdym razem, gdy w kaplicy wystawiano zwłoki, tuż po przekroczeniu progu opadała na nas cisza. Czuliśmy się tam jak w całkowicie oddzielnej przestrzeni, mieszczącej coś całkiem obcego. Wchodziliśmy do środka na paluszkach, jakbyśmy zakłócali coś uświęconego.

U rodziny z drugiej strony, w domu pogrzebowym Wilde’ów, zakład znajdował się na parterze, a dziadkowie mieszkali na piętrze. Dziadek Wilde urodził się w jednej ze znajdujących się tam sypialni. Obecnie stoi w niej jego często używany bujany fotel marki La-Z-Boy z wczesnych lat osiemdziesiątych, w kolorze wypłowiałego burgunda. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z jego planem, umrze w tym właśnie bujanym fotelu i tym sposobem wyróżni się jako człowiek, który przyszedł na świat i zszedł z niego w tym samym pokoju.

Caleb Wilde, Wyznania przedsiębiorcy pogrzebowego, przekład Elżbieta Janota, Znak Horyzont 2019