Wpadłem w pułapkę własnych ambicji

[...] To jeden z paradoksów życia, że czasem trzeba przejść daleką drogę, żeby dojść do samego siebie. (…) Zdając sobie sprawę, jak było na Spitsbergenie i na Grenlandii, jakie to jest ciężkie, naprawdę myślałem, że może w wieku pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu lat spełnię to marzenie. A tu nagle młody, niedoświadczony chłopak zdobywa oba bieguny w rok – opowiada Marek Kamiński.

[...] Trzy lata przed tą wyprawą taki obrót spraw wydawał mi się równie prawdopodobny jak to, że polecę na księżyc i będę jego pierwszym amatorskim zdobywcą. Dla wielu obserwatorów to moje osiągnięcie stało się synonimem czystego sięgania po marzenia. Czystego w tym sensie, że nie musiałem z nikim walczyć, podkładać nóg, robić świństw, iść po trupach. Ludzie tęsknią za takimi przykładami. Chcą się upewnić, że bez nieczystych zagrywek da się osiągnąć to, o czym się śniło.

[...] Tylko że pojawiło się niemal od razu pytanie: co teraz? Wpadłem w pułapkę własnych ambicji. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej ambicja wydaje mi się krzyżem. Dlaczego iść na koniec świata, ryzykując życie, gdy można spokojnie żyć na wsi, kontemplować, cieszyć się słońcem, przyrodą – pyta Kamiński. - Ciekawe, że czasem jakieś siły gnają nas wciąż w nowe miejsca…

[...] Mówienie o słabościach powoduje ulgę. Nagle okazuje się, że nie jesteśmy potępiani za to, że to opowiedzieliśmy. Każdy słuchacz to przyjmuje. Pewnie porównuje czyjś krzyż do tego ciężaru, który sam niesie. Więc o ile w „normalnym” życiu ludzie chwalą się swoimi sukcesami i to powoduje, że czują się lepiej, to na Camino jest odwrotnie - mówienie o własnych słabościach powoduje, że ludzie nabierają we własnych oczach wartości.

„Idź własną drogą”, Marek Kamiński w rozmowie z Joanną Podsadecką, Wydawnictwo WAM, Kraków 2017