Dobra książka. Sądeczanin poleca. Dominik Włoskiewicz "Bliżej prawdy" (1)

Nazajutrz rano spotkałem się z tym facetem w kawiarni.

– Witaj…

– Miło cię widzieć żywego, chłopcze. Usiądźmy.

Usiedliśmy w samym rogu przy dwuosobowym stoliku. Kawiarenka nie była zbyt duża. Kilka stolików, jakieś lampki, stare wnętrze starej kamienicy. Ale muszę przyznać, że miała swój klimat. Kelnerka, studentka, całkiem ładna, podała mi kawę. Mój nowy znajomy zamówił mleko. Tak, mleko.

– Jak masz na imię ? – zapytałem.

–  Michał. A ty?

– Jacek.

Jeśli miałbym opisać Michała, to hm… napisałbym, że to typowy starszy pan. Zadbany z siwymi włosami. Pogodna twarz. Dużo zmarszczek, spracowane dłonie. (…).

– I co podoba ci się życie? Zadowolony jesteś z niego?

– Ja nie chciałem skoczyć z dachu. Wiesz,  nie musisz się przede mną otwierać. Nie będę cię do niczego zmuszał, chcesz, możesz coś o sobie powiedzieć. Nie, to trudno. Powiemy sobie cześć i więcej się już nie spotkamy. Ale wtedy możesz coś stracić.

– A co ja mogę stracić?

– Szansę na lepsze życie.

– I niby ty możesz mi ją dać?

– Mam spore możliwości.

– Jesteś znudzonym życiem milionerem i postanowiłeś pomagać innym… Nie kupuję takiej bajki.

– Czy wszystko musi się opierać na pieniądzach? Czy nie mówiłeś, że żadne pieniądze i supersamochody nie zastąpią ci drugiej osoby?(…).

– Życie ciągle nas zaskakuje. Nawet gdy myślisz, że nic nie ma sensu i lepiej skoczyć, to ono zawsze przyniesie ze sobą coś, co zwali cię z nóg.

– Kim ty jesteś? (…).

Dotarłem do galerii handlowej. Wszedłem do środka, usiadłam na ławce i rozglądałem się. Mijało mnie wiele pięknych dziewczyn. Więc postanowiłem, że dam sobie szansę i poderwę jakąś. Nie robiłem tego od liceum. Nie dlatego, że jestem nieśmiały, po prostu, jak już wam mówiłem, żadna nie zwraca na mnie uwagi. Udowodnię wam. Wypatrzyłem jedną fajną dziewczynę, siedziała na ławce. Przeglądała jakieś pismo, była ładna, ale nie jakaś seksbomba. Podszedłem i się przywitałem. Nie zwróciła na mnie uwagi. Odchrząknąłem i  przywitałem się znowu. Podniosła głowę.

–  Mówiłeś coś do mnie? – odezwała się. (…)

 Wyszedłem. Widzicie,  takie jest moje życie. Każdy ma mnie gdzieś. Nikogo nie interesuje, co ze mną będzie, nikogo nie ciekawi, jakie mam marzenia. Nikogo nawet nie obchodzi moja osoba. No spójrzcie. Zwykły sklep. Powinienem być tam szanowany jako klient, a tu facet mi grozi. Tak jest zawsze. Rodzice nigdy mnie nie słuchali. Ciągle tylko wymagali: zrób to, zrób tamto. Musiałem się dobrze uczyć, a i tak nie byli zadowoleni. Takie jest moje życie. (…). Ale znów jedna myśl wyprzedzała inne, była silniejsza: Kim tak naprawdę jest ten facet z kawiarni? I olśniło mnie. W całym tym gównie, w którym żyję, jest to jedyna osoba, która poświęca mi swój czas. Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłem? No właśnie! To jedyna osoba, która chce mi pomóc! To dziwne, ale jednocześnie wspaniałe. Przez całe życie każdy miał mnie gdzieś, a teraz znalazł się ktoś, komu na mnie zależy. Muszę się z nim spotkać ponownie. (…).

Cytaty pochodzą z książki: Dominik Włoskiewicz, Bliżej prawdy, Edycja św. Pawła, Częstochowa 2016.