Zaloguj się
Krynicka ochronka - czy ktoś ją jeszcze pamięta?
Piszę "nas", ponieważ do Ochronki przy ul. Kraszewskiego 72 chodziłam wraz z trzema braćmi: Jankiem, Witkiem i Piotrkiem. To tam wpajano nam idee szacunku i tolerancji do każdego człowieka, tam powstały trwałe wieloletnie przyjaźnie…
Z informacji jakie uzyskałam od Siostry Marty Komborskiej, która w Domu Generalnym Zgromadzenia Sióstr SNMPNP w Starej Wsi w woj. podkarpackim czuwa nad archiwum, wynika, że administrację domu należącego do parafii Krynica-Zdrój, siostry ze Zgromadzenia przyjęły 1 czerwca 1939 roku. Za zgodą Kurii Biskupiej w Tarnowie dom został otwarty 10 czerwca tegoż roku. Siostry: Zdzisława Chrzan, Zefiryna Przybyszewska i Dioniza Lisowska rozpoczęły pracę. Powstało przedszkole, które po wojnie od roku 1950, wbrew zakazowi ówczesnych władz państwowych, działało nielegalnie, jako „Punkt Katechetyczny”. Liczba dzieci jakie uczęszczały do ochronki od 1942 do 1977 roku wyniosła 765 osób.
Początki, czyli okres okupacji, były bardzo ciężkie. Niemcy, z końcem maja 1942 roku, zajęli część domu, w której przetrzymywali więźniów, a od 4 września 1942 r. przejęli cały budynek dla dzieci niemieckich. Siostry z sierotami i całą ochronką przeniosły się do willi „Balladyna” przy ul. Słonecznej 483. Powrót do domu przy ulicy Kraszewskiego nastąpił 1 sierpnia 1944 r., ale w okresie od 15 września 1944 do 18 stycznia 1945 Niemcy ponownie wyrzucili siostry z podopiecznymi, zajmując budynek na szpital.
Podczas okupacji hitlerowskiej w r. 1943 siostry utworzyły Kuchnię Ludową RGO dla ubogich, z której korzystało od 300 do 400 osób, a w r. 1945 250 osób. Przy Zgromadzeniu działał też Sierociniec – dom dziecka, w którym w latach 1941 do 31 X. 1949 siostry wychowywały 52 sieroty.
Na przestrzeni lat Siostry działały wielokierunkowo. Na półkoloniach zorganizowanych przez nie w latach 1944 – 1948 przebywało 50 dzieci przedszkolnych i 105 dzieci szkolnych. Siostry prowadziły rekolekcje stanowe w latach 1949 – 1964 i katechizację dzieci przedszkolnych od 1963 roku. Obsługiwały kapłanów przebywających na kongregacjach dokonanych i na kuracjach w sezonie letnim. Pielęgnowały chorych, a podczas mszy w kaplicy św. Antoniego (patrona Domu) i uroczystości kościelnych oprawiały je muzycznie. Prowadziły też pracownię krawiecką. Dochód z prac wykonywanych m.in. dla ludności, składki parafian oraz podczas okupacji subwencje z RGO i dotacja z gminy na utrzymanie sierot, były źródłem utrzymania Domu.
