Przyroda według Tabasza (104). I co z tą zimą?

Nad Dunajcem i Popradem przesiadują mewy. Takie same jak na plażach Bałtyku. W przeciągu ćwierćwiecza podbiły Wisłę z dopływami. Minionego lata doskonale prosperującą i liczną kolonię mew miałem okazję oglądać w okolicach Czarnego Dunajca. W tle szczyty Tatr, Babia Góra i ptaki, które jednoznacznie kojarzą się z piaszczystymi wydmami i falochronem. Zaś nasze rybitwy gdzieś przepadły i stały się rzadkością. Przejdę do sedna: jeśli stada mew, których nie sposób pomylić z innymi ptakami, zaczną się przemieszczać w górę Dunajca czy Popradu, aura nie ulegnie zmianie. Jeśli nagle zmienią kierunek wędrówek, zbliża się załamanie i zmiana pogody. Czyli mróz i opady śniegu. Obserwacja skądinąd sensowna, bo jeśli rzeki skuje lód, to nawet tak wszystkożerne i plastyczne ptaki jak mewy, nie utrzymają się przy życiu. Zawczasu odlecą na niziny, a może nawet wrócą nad morze, gdzie łatwiej o pokarm. Póki co nad Kamienicą i Dunajcem krążą duże stada białych ptaków. I ani myślą lecieć w kierunku Wisły, co źle wróży dla stacji narciarskich i miłośników białego szaleństwa.
Jeśli o mewach mowa, to proszę nie pytać czy to srebrzysta, siwa lub białogłowa. Ornitolog, któremu podesłałem zdjęcie ptaka z sądeckiego dachu pouczył, iż gatunki mew są trudne do oznaczenia. Trzeba kilku fotografii tego samego ptaka w różnych pozach, obejrzeć upierzenie, ocenić wiek. Najlepiej mówić gatunek dużej lub małej mewy. Co do związku ruchu mew z pogodą nabrał wody w usta, zasłaniając się niedostateczną ilością obserwacji. Jestem jednak dobrej myśli: to dopiero pierwszy tydzień kalendarzowej zimy. Najzimniejsze miesiące roku przed nami. I wszystko może się zdarzyć. Nawet zima stulecia.