Przyroda według Tabasza(33). Żmija chce spać

 Urodziwa była: szare ciało, Kainowa pręga. I taka grubiutka. Pewnie samica. Aparat został w samochodzie, więc szepnąłem do niej: malutka czekaj, zaraz wracam! I dałem nogę. Nie uciekła, cierpliwie czekając na fotograficzną sesję. Gdy pozwoliłem sobie na poufałe zbliżeni obiektywu, zasyczała przeciągle. I wówczas nadeszli, a raczej nadbiegli właściciele wiejskiego domku. Czar prysnął, a ja nie wiedziałem czy mam uciekać czy bronić gada, z którym chcieli zrobić porządek. Przecież to żmija! Ubić trzeba nim ktoś zginie od jadu. Perswazją i silą spokoju odwiodłem skądinąd spokojnych gospodarzy od pracy w niedzielę, nawet, jeśli miałoby to być tylko uśmiercenie gada. Potem pozwoliłem sobie na praktyczny wykład z biologii gadów, a na koniec przy pomocy patyczka zaprowadziłem żmiję do sklepowej reklamówki. Weszła grzecznie i bez zbędnych ceregieli. Zawartość zawiązałem na supełek i schowałem do bagażnika. Gad trafił na ustronne miejsce daleko od domów, gdzie wcześniej widywałem jego koleżków z zygzakiem na grzbiecie. Czyli spełniłem dobry uczynek, chroniąc od zguby chroniony prawem gatunek. Na koniec wyjaśnienie: co gad robił w samo południe na ścieżce obok domu? Szedł, czy może raczej pełzł w poszukiwaniu zimowego schronienia. Chłodną porą roku gady zapadają w letarg. Taki długi sen. Często gromadnie węże razem z jaszczurkami sypiają w skalnych szczelinach, głębokich wykrotach czy innych podobnych miejscach. Październikowe noce bywają chłodnawe, więc zmiennocieplne stwory dopiero koło południa odzyskują nieco wigoru. I stąd moja rozespana, potulna żmija w podróży. Spokojnie, proszę nie wpadać w panikę. Lada dzień przepadną wszystkie węże, jaszczurki i inne płazy. Nic nie będzie straszyć, syczeć czy skakać. Przez kilka długich miesięcy. Wrócą dopiero na wiosnę.