"To jest dość wstrząsająca myśl"

(…)  Przypatrzmy się Jezusowej przypowieści o bogaczu i Łazarzu w połączeniu z Hymnem o miłości z Pierwszego Listu Pawła do Koryntian. To nam stworzy przestrzeń do bardzo ważnego rachunku sumienia: rachunku z miłości. Nic nie wiadomo o tym bogaczu, żeby był jakimś skończonym łotrem. Nic nie wiadomo o tym, żeby te wszystkie pieniądze, za które się bawił, ukradł komukolwiek, więc wcale nie wiadomo, czy był złodziejem. I też wcale nie wiadomo, czy był jakimś lekkoduchem. Słuchając tej przypowieści, możemy mieć w głowie takie pytanie: za co właściwie ten człowiek został potępiony? Chyba nie za to, że był bogaty. W niebie jest Łazarz, który spoczywa na łonie Abrahama, a myślę, że Abraham był o wiele bogatszy od tego bogacza – i Abraham jest w niebie, a ten jest w otchłani. Co takiego zrobił? Za co został potępiony? Kiedy wczytamy się w tekst, to widzimy, że został potępiony nie za to, co zrobił, ale za to, czego nie zrobił, co zaniedbał. To jest dość wstrząsająca myśl.
W spowiedzi powszechnej mówimy: zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem, i zazwyczaj to zaniedbanie wydaje nam się stosunkowo najmniejszym problemem w serii. Zaniedbał to zaniedbał, wielka rzecz. A tymczasem widzimy, że zaniedbał i trafił do otchłani. Bo zaniedbał miłosierdzia. Jego problemem jest to, czego nie zrobił: pod domem miał człowieka, który nie miał żadnych środków do życia, czekał na minimalne wsparcie z jego strony, na odrobinę okazanej miłości, a on nigdy tego nie zrobił. To jest przypowieść, która pokazuje, czego tak naprawdę uczy słowo Boga. Słowo Boga wcale nie uczy tego, jak być bezgrzesznym. Grzechy każdemu się zdarzają. Słowo Boga nie uczy nas, jak nie grzeszyć. Słowo Boga uczy nas, jak kochać. Taki ideał bezgrzeszności może w życiu przerodzić się w rodzaj karykatury. (…)
 

abp Grzegorz Ryś, Skoro jest miłość, Wydawnictwo WAM, 2021
Dziękujemy Wydawnictwu WAM za udostępnienie cytowanych fragmentów