Szymon Słupnik - ekstremalny przykład dobrowolnego odosobnienia.

Być może najbardziej ekstremalnym, a przynajmniej nie­zwykłym przykładem dobrowolnego odosobnienia jest to, które zadał sobie Szymon (Symeon) Słupnik Starszy (390–459): chcąc uciec od nacisków tego świata, zamiesz­kał na małej platformie z poręczą zbudowanej na szczycie słupa wśród ruin położonych w pobliżu syryjskiego Aleppo, miasta, które w obecnych czasach poniosło ogromne znisz­czenia wojenne. Przez ponad trzydzieści lat żył na szczycie różnych słupów mających od trzech do piętnastu  metrów wysokości! (…) ludzie potrzebują pomocy od  przeby­wających w odosobnieniu -  gdy Szymon  mieszkał na szczycie swego słupa, ludzie gromadzili się, aby zasięgnąć u niego porady.

Czy pociąga cię myśl, aby przynajmniej raz na jakiś czas, na jakąś godzinę, zasiąść na słupie? Mnie owszem. I zastana­wiam się, czy niektóre z zakonnych okrągłych wież zbudowa­nych w Irlandii funkcjonowały nie tylko jako dzwonnice, wieże strażnicze, twierdze czy magazyny, ale także jako wzniosłe budowle, na których można było cieszyć się w samotności rozmyślaniem i modlitwą. Oczywiście nie potrzebujemy pustyni, gęstego lasu, dzikiej doliny lub wysokiej wieży, nie mówiąc już o 34-metrowym słu­pie, aby skorzystać z psychologicznego i duchowego ukojenia płynącego z samotności. Przypomnij sobie, że kiedy sam Jezus doradzał nam, jak się modlić, powiedział po prostu: „Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego” (Mt 6,6).
Wielu wspaniałych świętych poszukujących samotności po­stępowało w zgodzie właśnie z tą radą. Tak czyniła na przykład św. Katarzyna ze Sieny (1340–1387), co nie umknęło uwadze autorowi książki zatytułowanej Samotność, Anthony’emu Stor­rowi: „Święta Katarzyna ze Sieny spędziła trzy lata w odosob­nieniu w niewielkiej komnatce w Benincasie, podczas których przeżyła wiele doświadczeń mistycznych. Później powróciła do aktywnego życia, nauczania i głoszenia Słowa Bożego”.  (…)

Będąc zanurzeni w odosobnieniu, możemy nie doświadczyć cudownej ekstazy duchowej, ale jeśli znajdziemy w domu miej­sce w którym możemy wyłączyć wszystkie urządzenia elektroniczne i w samotności pomodlić się, pogrążyć w duchowej lekturze lub zwyczajnie posiedzieć i porozmyślać, stworzymy najlepsze warunki – poza kościołem – do usłyszenia spokoj­nego i cichego głosu Boga. (…).

Plan działania

Czytaj. Czytanie różnego rodzaju tekstów duchowych jest wspaniałym sposobem na zwiększenie ukojenia płynącego z samotności i rozwijanie zdolności do przebywania w od­osobnieniu. Przede wszystkim czytaj uważnie Pismo Świę­te – nieważne, czy trafiając na przypadkowe fragmenty, czy przestrzegając określonego planu, czy też śledząc czytania na codziennych mszach.(…).

Módl się. Samotność może być oczywiście idealną okazją do połączenia się w modlitwie z Bogiem. Pielęgnuj ćwiczenie spon­tanicznego dialogu z Bogiem i rozważ korzystanie z modlitew­ników łączących nas w modlitwie z Kościołem powszechnym, w bliskiej komunii ze świętymi odmawiającymi te same słowa przez wiele wieków i w wielu zakątkach świata. Dzięki temu nawet modląc się w samotności, nigdy nie będziemy sami.

Odnów więź. Gdy napełnisz się już duchową energią, wpro­wadź możliwe zmiany do swojej osobowości i okoliczności życiowych, aby stać się jak opuszczający wydrążone drzewo św. Kewin lub opuszczająca swój pokój św. Katarzyna – dziel się z wszystkimi napotkanymi osobami Bożą miłością i łaską. (...).

Kevin Vost, Przewodnik po samotności. Jak nauka i wiara pomagają nam ją rozumieć i czerpać z niej siłę, przełożyła Joanna Gołąb, wydawnictwo W drodze, 2020