Olaf Scholz. Kim jest nowy socjaldemokratyczny przywódca Niemiec?

Urodził się w 1958 roku w Osnabrück, ale dzieciństwo i większość dorosłego życia spędził w Hamburgu. Jego dziadek był kolejarzem, a rodzice pracowali w przemyśle tekstylnym. Wychowywał się z dwoma braćmi.

Od czasów szkolnych, Olaf Scholz angażował się społecznie. Był przewodniczącym samorządu uczniowskiego w swoim Gimnazjum w Hamburgu. Jak sam twierdzi, na jego poglądy największy wpływ mieli rodzice. Szczególnie entuzjastycznie byli oni nastawieni do Helmuta Schmidta i Willy’ego Brandta. Pod wpływem tych poglądów Olaf Scholz w wieku 17 lat wstąpił do młodzieżówki SPD.

Studia prawnicze również skończył w Hamburgu. W latach 1982-1988 był zastępcą przewodniczącego młodzieżówki SPD. W latach 1987-1989 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Międzynarodowej Unii Młodych Socjalistów. W tym okresie poznał swoją żonę Brittę Ernst. Następnie, od końca lat 80. pracował jako prawnik specjalizujący się w prawie pracy. Olaf Scholz jest dumny z tego okresu, ponieważ, jak twierdzi, udało mu się pomóc setkom pracowników. W okresie zjednoczenia Niemiec, doradzał radom zakładowym w negocjacjach ze spółkami skarbu państwa.

W 1998 roku ubiegał się o miejsce w niemieckim Bundestagu i został wybrany w bezpośrednim w okręgu wyborczym Hamburg-Altona. W 2001 roku został senatorem ds. wewnętrznych w Hamburgu, rok później sekretarzem generalnym SPD. W 2005 roku wybrano go na przewodniczącego frakcji SPD w Bundestagu. W latach 2007-2009 pełnił funkcję federalnego minister pracy i spraw społecznych. W tym okresie stanowczo wspierał projekty podwyższania płacy minimalnej.

Po wyborach parlamentarnych w 2009 roku, SPD przeszła do opozycji. Olaf Scholz postanowił więc ze szczebla federalnego przejść na szczebel samorządowy. W 2011 roku wygrał wybory na burmistrza Hamburga i sprawował ten urząd przez 7 lat.

28 marca 2012 roku parlament Hamburga z inicjatywy Scholza i głosami partii SPD i Die Linke uchwalił 420 milionów euro na dalszy zakup udziałów w przedsiębiorstwie żeglugowym Hapag-Lloyd, co zwiększyło udział miasta z 23,6 procent do 36,9 procent. W 2012 r. zaangażowane strony zakładały, że w dotkniętym wówczas kryzysem przedsiębiorstwie zostałoby przyłączonych około 20 000 miejsc pracy. W rezultacie miasto Hamburg stało się największym pojedynczym udziałowcem Hapag-Lloyd AG poprzez HGV, z 39,6 procentami.

Kontrowersje budzi rola Scholza w planowaniu i przygotowaniu szczytu G20 w 2017 roku, który odbył się w Hamburgu. Olaf Scholz twierdził: „Proszę się nie martwić: możemy zagwarantować bezpieczeństwo” oraz „Co roku organizujemy również Hafengeburtstag”. Doszło jednak do zamieszek i grabieży. Scholz nie widział w obliczu tych wydarzeń powodu do rezygnacji: „Gdyby doszło do śmierci na G20, podałbym się do dymisji”. W dyskusji na temat ewentualnych przestępstw, Olaf Scholz zdecydowanie wstawił się za służbami mundurowymi. „Nie było żadnej przemocy ze strony policji, to jest doniesienie, które stanowczo odrzucam”.

Gdy w 2018 roku ponownie zawiązała się koalicja rządowa CDU i SPD, Olaf Scholz wrócił do rządu federalnego. Tym razem jego pozycja była silniejsza, ponieważ objął jednocześnie stanowisko wicekanclerza i federalnego ministra finansów. Od początku pandemii wirusa COVID-19 kierował planami pomocowymi dla niemieckiej gospodarki.

Ze wszystkich najważniejszych niemieckich partii, to właśnie SPD jako pierwsza ogłosiła swojego kandydata na kanclerza przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi. Olaf Scholz miał przed sobą trudne zadanie, gdyż sondaże nie były optymistyczne dla socjaldemokratów. Przywidywano wręcz historyczną klęskę tego ugrupowania. Seria wpadek kandydatki Partii Zielonych umożliwiła jednak Scholzowi odzyskanie lewicowego elektoratu. We wrześniu 2021 roku Olaf Scholz poprowadził swoją partię do zwycięstwa.

Po długich negocjacjach, udało się zawiązać koalicję z Partią Zielonych i FDP. Olaf Scholz został zaprzysiężony na kanclerza. Po raz pierwszy rząd federalny składa się z trzech ugrupowań. Nowy kanclerz będzie stawiał na pogłębienie integracji europejskiej i walkę ze zmianami klimatu. Większość komentatorów jest jednak zgodna, że będzie to kontynuacja dotychczasowej niemieckiej polityki, a nie nagła rewolucja. Stefan Kasprzyk fot. pixaby